Co wpływa na to, że ktoś jest stalkerem? Dlaczego się dzieje tak, że stalker staje się stalkerem?

Może się wydawać , że stalking nie dotyczy Ciebie. Ale statystyki są całkiem inne. W U.S. prawie 7 mln ludzi, co roku jest prześladowanych przez stalkerów.
W Polsce w 2023 roku odnotowana 13 400 przypadków stalkingu.
W 2022 roku Sądy karne orzekały w blisko 2230 przypadkach o stalking.

Zgłębmy zatem mózg stalkera.
Najczęściej stalkerzy krzywdzą swoje byłe miłości.

Po rozstaniu mózg stalkera przeżywa taką, samą krzywdę, jak w osoba w żałobie, która straciła na zawsze swoją miłość życia.

Zaburzenia psychiczne, zaburzenia urojeniowe mogą wtedy wyjść na wierzch u stalkera.
Schizofrenia, depresja , choroba dwubiegunowa często jest diagnozowana również u stalkerów ,przez psychiatrów sądowych.

Stalkerzy to są najczęściej narcyzi, psychopaci oraz osoby o machiavelicznym zachowaniu.
Odrzucenie wywołuje u nich złość. I to prowadzi do zemsty.
Są to osoby skłonne do manipulacji drugim człowiekiem. Cechuje ich ogromny cynizm w słowie i zachowaniu. Ludzie dla nich są tylko przedmiotami do osiągania swoich, własnych celów.

Stalkerzy to nie tylko mężczyźni.
Zdarza się ale w mniejszym stopniu, że stalkerami stają się kobiety , które najczęściej cierpią na chorobę Borderline.
To są kobiety z silnym lękiem przed odrzuceniem , mają brak poczucia bezpieczeństwa w całym swoim życiu oraz nie ufają swoim partnerom. Stąd w stalkerkach istnieje silna potrzeba śledzenia i inwigilowania swoich ofiar.
Kobiety takie są wymagające ,zazdrosne , wybuchowe i zależne od mężczyzny. W swojej skali uczuć, nie potrafią szybko i łatwo  wyrównać swoich uczuć. Ciągle są pomiędzy miłością a zemstą i żywią dużą nienawiść do mężczyzn, których kochają.

Stalker nieprawidłowo rozumie nawiązanie relacji i przywiązanie do ofiary.
W ich dzieciństwie takie osoby były źle traktowane przez swoich rodziców. Stalkerzy w dzieciństwie byli często odrzucani przez własną matkę. Byli wrogo traktowani przez własnych rodziców, krytykowany i wyśmiewani. Stąd w dzieciństwie cechowała ich słaba wiara w siebie i swoje możliwości.

W dorosłym życiu stalkerzy czują, że są niekochani i wątpią w to, że mogą stworzyć szczęśliwy związek z kimkolwiek.
Kiedy psycholog policyjny przygląda się im na komisariacie, przeprowadza z nim wywiad, odnotowuje, że prawie zawsze stalker nie uważa się za stalkera. Nic negatywnego nie widzi w swoim zachowaniu.

Stalkerzy idealizują ludzi a to spotyka się z ich rozczarowaniem, jeśli są odrzucani.
Są zaborczy , kłótliwi, napastliwi. Całą winą za niepowodzenia obarczają drugą stronę. Żywią zawsze gniew do swojego obiektu uczuć i stalker wychodzi z założenia , że jak on sam cierpi to i jego ofiara musi cierpieć.

U stalkerów diagnozuje się zaburzenia neurologiczne.
Zażywają substancje uzależniające. Ukojenie w emocjach zapijają alkoholem lub biorą narkotyki.

Badano osoby, które uporczywie kogoś prześladowały. Udowodniono, że stalker dziwnie zachowuje się, gdyż ma nieprawidłową gospodarkę hormonalną.

Stalkerzy źle pojmują relacje społeczne. Narcyzi i psychopaci mają manię wyższości wobec innych. Uważają się za lepszych, silniejszych i mądrzejszych. Mają tendencje do górowania nad innymi. Więc ofiara wobec nich czuje się stłamszona, bezradna, ogłupiona.
Stalker jak działa, to dąży do pełnej kontroli nad życiem ofiary.

I w wielu przypadkach stalker jest znany ofierze. Stalker był albo dawną miłością, z kimś spotykał się w pracy albo był znany  wśród znajomych.

Stalker i jego ofiara

Ofiarami stalkingu padają najczęściej kobiety.
Zdarza się, że prześladowcy na swoje ofiary wybierają młode osoby. Zauważa się, że ofiarami stalkerów często są ludzie około 30 roku życia.
Ofiary są znane sprawcy. To byli partnerzy. Osoby publiczne. Lekarze, nauczyciele, prawnicy, psychologowie.
Kontakt ofiary ze stalkerem ma dewastujący efekt.
Ofiara stalkera czuje, że traci wolność. Strach ofiary jest ogromny. Ma ciągłe wrażenie, że ktoś się czai za rogiem, czuje, że jest śledzona. Boi się też realizacji gróźb stalkera.
Całościowo ofiara popada w otchłań emocji. Jest bezwolna. W konsekwencji ogromny stres u ofiary wywołuje objawy somatyczne. Konsekwencje społeczne są też ogromne. Izolacja psychiczna i obawy przed wyjściem poza dom, również są zauważane u ofiary stalkera.

Ofiary mają dużą trudność mówienia  o stalkerze rodzinie, przyjaciołom. Nikt poza ofiarą nie rozumie, jak trudno jest żyć ze stalkerem. Bo  sami nie rozumiemy samego zachowania stalkera. Ofiara zdana jest więc sama na siebie.
Dane policyjne martwią. Bardzo rzadko policjanci podejmują działania w sprawach o stalking.

Niechlubny przypadkiem Policji, było kiedyś zgłoszenie o stalking, które zakończyło się samobójstwem ofiary.

Ze stalkingiem mamy też groźby, albo obawy wyrządzenia krzywdy ofierze albo że sam stalker zabije siebie.

Jak zachowują się ofiary stalkera?

Można się konfrontować ze stalkerem. Kontaktować się z nim i informować, że pójdzie się z tym na Policję.
Można też unikać stalkera. Zmienia się wtedy bez jego wiedzy numer telefonu, w cichy sposób wyprowadza się  ofiarę gdzieś, gdzie stalker nie ma pojęcia o obecności swojej ofiary.
Można też bronić się przed stalkerem. Z pomocą rodziny , przyjaciół zastosować środki ochraniające ofiarę. Monitoring miejsca zamieszkania, zakup urządzeń do zagłuszania połączenia telefonicznego czy sygnały WI-FI.

Stalking może być dalej wykonywany pomimo karalności stalkera. I to jest bardzo niepokojące, gdyż ofiara powinna być chroniona przez system wymiaru sprawiedliwości. Przynajmniej powinna dostać informacje, że stalker po odbyciu kary pozbawienia wolności, wyszedł z Zakładu Karnego i przebywa na wolności.

U ofiary, w najgorszym przypadku, może dojść do myśli samobójczych, jeśli w porę nie pomoże się jej.

Uporczywe nękanie, statystycznie od 2012 z roku na rok, jest coraz większe.
Karalność tego procederu, to często orzekanie kary pozbawienia wolności w zawieszeniu. Rzadko są to też kary pieniężne.
Zmniejszyła się liczba zawieszenia kary przy orzeczeniu kar pozbawienia wolności . Sądy zaczęły lepiej rozpatrywać sprawy, dostrzegając, że stalking to realne i ogromne zagrożenie dla życia osoby prześladowanej.